surat unt bulan

bulan,
perasaan itu amat memenatkan.
ye.berulang2 ia muncul, namun ia kembali tenggelam.namun, sy ttp teguh unt menepis dan sungguh. sy hanya tipu diri sendiri. semakin hari, sy hanya mkn rindu kt awk.makin dan semakin sy buang nya jauh2, makin sy terasa.sy tak tahu kenapa.mungkin sdah byk memori sy kt awk,yg awk sungguh tamak unt menyimpan nye.beraninya awk pergi, dan noktah untuk tdak kembali.awk, syg sy mungkin tak luntur, namun kelogikan unt bersama tidak mungkin.biarlah sy simpan rasa itu jauh2 dlm sudut hati, biarkan ia hilang.hilang smpai sy lupa sapa awk.hujan air mata hanyalah sekecil tapak tgn, namun itu adlah air emas.sbb awk lah, yg mampu buat hati sy jd sepihan2 yg mungkin sy fikir jauh dibawa angin. sumpah.perasaan hati mmg rindu, dan ia sgt suci seperti darah si mahsuri,ia sgt jernih seperti sang nil,dan sgt tulus sprti cinta hawa dan adam.apekan daya, ia hanya mampu diluahkan melalui teori2 di kepala sy. itu yang memenatkan. percuma sy katakan, kenapa awk buat sy gembira sdgkan awk tahu itu hanya di ats pentas opera? kenapa ciptakan ikrar sdgkan awk tahu sy berpegang pd janji? kenapa awk membuatkan sy syg kt awk sdgkan awk tahu sy rapuh apabile awk tiada? byk nye persoalan yg sy nkkn jawapan. awk biarkan sy belayar tanpa sauh dan awk menghanyutkan sy dlm dunia tiga bermuda awk, namun syukur, dia masih sygkan sy. awk kejam.awk kejam. sekejam serigala yg melapah si rusa yg lemah. itu awk!sepi.bisiku pd bulan,kembalikan temanku,kekasihku,syurgaku,. tanpa nya, mlm menemaniku.sepi memeluku. jgn biar mlm menjadi siang,biar alam ini kelam dan biar ia sepi sepertiku...sesungguhnya biarlah sekejap sy bermimpi untuk menjdi sindarella di alam fantasi kerna sy tahu, matahari akan mengejutku dr mimpi2 yg akhirnya akan kembali ke bumi yg nyata. "Benarlah kata..Benarlah kata pepatah..Yang mengatakan cinta itu sememangnya buta..Kerana akal..Kerana akal yang berfikir..Bukan hati, yang merasa tanpa rasional..".mitos2 sy hanyalah tinggal kenangan dan menjadi sebuah lagenda yg akan sy sematkan dlm buku hikayat hidup sy. mungkin tidak seagung sebuah cinta taj mahal dr shah jehan kpd mumtaznya, namun, biarlah. ia ttp memori.
dengan jln ringkas, sy mengambil perasaan unt mengintai bintang di sebalik pelangi di jendela. stp hari sy menglutsinarkan diri unt melihatnye, bercakap, berjalan, dan segala perbuatan nya walaupun teguh pendirian sy yg awk takkan sy capai. sbb awk sgt tinggi. sgt tinggi sehingga sekecil lalang ini awk tak nmpak. walaupun awk jatuh, namun tak terdaya sy untk menyambut.sy tahu, ramai berucap, tanpa keberanian, angan2 takkan menjdi nyata, sy mengaku. sy hanya takut tersalah org.walaupun sekilas sy mmberikan cahaya, namun sy sedar, cahaya bintang laen yg awk akan perlu. namun, perasaan itu yg mmbuatkan sy senyum setiap hari yg mendatang. dan dengan itu, terima kasih. terima kasih. tdak pernah mengimpikan unt smpai ke bintang, cukup lah sekadar berhenti di tgh jalan. dan itu sudah cukup mmbuatkan sy gembira.skali lagi, terima kasih.

mungkin perasaan yg tdak penah lekang ini tidak akan pergi dr pertama kali sy melihat awk. pelbagai rintihan hati sy kawal dan semakin hari, semakin memori sy kepada awk smkn kuat. walaupun tdk bertemu, namun raut wajah tdk pernah sy lupa.mana mungkin sy bertemu kembali hanya untuk luahkan selamat tinggal? percaya kpd takdir kunci kepda perkenalan kembali dgn awk.awk takkan fhm dengan kata2 sy, tp, tak kesah la. apa guna diari kalo tdak meluahkan? awk dtg seperti kereta kuda unt cinderella hanya unt satu mlm itu sahaja. dan itu mampu buatkan gembira kembali bermaksud dlm kamus hidup sy.terima kasih. tak penah fikir unt labu menjdi kereta kuda, pari2 mmberikan benang sutera, tikus menjadi teman, cukup lah sekadr sepsang rama2 berterbangan seiring. tipulah sy tdak jatuh sbb kesucian hati awk, tapi sedar ia hanya untk hati yg lebih berhak.dan dengan itu, sy terima.walaupun sepahit peria,semasam cuka, tapi ia ttp dpt ditelan kan? kalo tdak kenapa ia wujud hanyalah untk dibuang? tidak logik.bagaimanapun. terima kaseh apa yg digelar shabat. shbt2 pena,dan shabat2 jiwa.

pertalian darah yg wujud dengan seorg apa yg digelar anak dan ayah hanyalah sebagai permainan? adkah ia benar? kerana filem yg maseh aku lakonkan ini, itulah la skrip nya. dan makin aku meningkat dewasa, skrip itu semakin ssh untuk aku fhm. sygkah si ayah kepda si anak? walaupn si anak merintih untk seekor cacing, namun si ayh mmberikan cuka. itukah jalan cerita dunia? sudah lama mmberikan duka, dan perasaan benci sy tdak dpt sy gmbrkan besarnya sebesar syurga ke tujuh, tp tipulah kalo sy ujar, tdak rindu untk memanggil ayah. namun, layakkah si burung tua itu??layakkah dipanggil ayah kerna zaman knk2 yg seharuskan menjdi titik kepada seekor anak burung unt belajar berjalan dan terbng bebas dgn bantuan, ttp ia lakukan dgn keajaiban seorg diri. selepas si tua terbang jauh meninggalkan si anak seorg diri, layakkah die kembali kepd sarang? dengan segala pujuk rayu dan sumpah palsu, sumpah sy katakan..sy benci ayah!!!

dan akhirnya, semakin jauh perjalanan si musafir merentas pdg pasir, semakin lembut pasirnya unt dipijak. semakin jauh si pengembara merentas hutan, semakin gelap akan permandangannya. namun, mungkin di sebalik2 itu, ada air menanti si musafir, dan ada cahaya sang mentari menunggu di hjg jln. dan kini aku makin nmpak sinarnya. namun aku takut itu hanya lah fatamogana yg terlalu awal untuk aku tafsirkan dan aku takut tersalh org.apa yg sy kejar tak dpat, yg hampir tercicir. itulah kimianya. kebenaran nya walaupun ternyata, ia mmg indah. berdoa aku, supaya ia adlah benar.
sekian bulan, kirimkan surat ini kepada mereka2 yg sy ertikan ini. supaya mrk2 fhm akan sy wujud.

anissofea.
si tintajiwa.